Noorwegen MX-5club-rit juni 2016

Een hele goeie dag, mede MX-5 liefhebber.

Ik breek even in op jouw dag om iets met je te delen….

Het is namelijk zo, dat ik als ‘nieuwe aanwinst’ binnen de club gevraagd ben een reisverslag te doen van mijn eerste ervaring met een buitenland-rit met de MX-5 club. Vorig jaar heb ik een MX-5 nc2 aangeschaft en leek het mij leuk en handig om mij aan te melden als lid van de MX-5 Club. Ik had een paar ritten binnen Nederland meegemaakt, en werd nieuwsgieriger naar de buitenlandritten door de verhalen van andere clubleden.

Toen zag ik een aanmeldings-mogelijkheid voor de rit naar Noorwegen. Voor mij een prima aanleiding om mij in te schrijven omdat ik altijd al eens naar dat mooie land had willen gaan, maar nooit wist waar ik dan zoal naar toe zou moeten gaan omdat het zo een enorm groot land is. En nu wordt de volledige route  van tevoren voor je uitgepuzzeld. De hotels & restaurants gecontracteerd en zelfs de lokale sightseeing onderweg in kaart gebracht! Kijk…dat is nog eens een binnenkomer!

Even dacht ik na: ‘Maar ik ben nog niet met m’n kleine autootje langer dan een weekend weggeweest”, en ‘Maar ik ken verder niemand van de club”, en "zulke afstanden…..gaat dat wel goed?’ Het heeft me toch wel een dikke eh…minuut gekost om de beslissing te nemen. Equipe Patrick meld zich aan. Wat daarna volgde was een fijne kennismaking met de voorbereidingen die via de MX-5 club leden website prima te volgen is….en interactief, zo bleek..  De lange voorpret was heerlijk.

Toen de vertrekmaand eindelijk aanbrak bleek het bijrijders-stoeltje plotseling vrijgekomen te zijn. Rijden én gelijktijdig kaartlezen in een onbekende omgeving leek mij geen optie. Maar gelukkig was mijn goede vriendin/squashmaatje Leontien onmiddellijk nieuwsgierig en geïnteresseerd. Ze had een aantal reële vragen, zoals: Hoeveel ken je van die 70 mensen. (‘Geen’, was mijn antwoord). ‘Hoe vaak ben je een week en paar duizend auto km aaneen met je rode autootje op pad geweest?’ (‘Nog nooit’, was mijn antwoord) ‘Passen er wel 2 koffers in, en een tas voor mijn schoenen……en jouw koffer?‘( ‘Eh,…..maak er 3 tassen van, en het gaat vast lukken’, was mijn antwoord) Enfin, met de extra inzet van Gerrie Oosterveld cum suis (organisatie) is het gelukt de namen bij de ferry’s te wijzigen. In het  handige ‘smoelenboek’ kon dat niet meer…..Ooohps, hoe moet ik dit uitleggen. Van een roodharige co-pilot naar een blondje?

De heenreis richting hotel in de buurt van de ferry in het noorden van Denemarken begon met hevige regenbuien. Door tijdgebrek (900km in ca. 12h) hadden we weinig andere keus dan de snelste route over de saaie Duitse ‘autobahnen’ te volgen. Andere equipes bleken meer tijd en een leukere routes gekozen te hebben. De tomtom bracht ons keurig naar het parkeerterrein van het hotel, alwaar reeds vele MX-5jes stonden. Dat is een mooi gezicht….en de benodigde bevestiging dat we op de juiste bestemming waren voor die avond.

En toen,…tja…voor een nieuw lid toch een beetje een dingetje. Kennismaken met nieuwe gezichten, nieuwe mensen, in een vreemde omgeving. Enigszins voorzichtig schuifelden we de ruimte in waar diverse lange tafels stonden met een groep mensen eromheen. Wordt dit een lauwe douche of een hagelbui?

Lieve mensen, dank jullie wel voor de warme ontvangst van deze nieuwelingen tussen jullie. Een warm bad waar we ons al snel op ons gemak voelde. De groep mensen bleek net zo divers als de mx-5 en voor de deur.  Oude en nieuwe modellen. De een met wat gebruikssporen en de ander strak in de lak zeg maar…. De gemiddelde leeftijd dichter bij pensioengerechtigde leeftijd dan bij schoolverlater. Net als wij dat zijn qua leeftijd. Maar tussen de oortjes geeft zo een speelse Mazda blijkbaar een verjongingskuur. Wat een gezellige mensen! Het ijs was gesmolten voor het kon breken zeg maar.

Langzaamaan druppelde de rest van de groep die voor deze overnachtingsoptie had gekozen binnen. De kennismaking tussen velen bleek van het wederzien na een andere buitenlandse rit tot innige vriendschappen van vele  jaren. Mooi om te zien!

Vrees niet, lieve lezer, dit verslag zal niet in hele lengte zo gedetailleerd zijn. Maar ik wil hier wel van de gelegenheid gebruik maken om aspirant-buitenland reizigers op hun gemak te stellen. Het is een fijne club mensen, waartussen je goed op je gemak kan voelen als je zelf over de nominale sociale omgangsvormen beschikt.

De ochtend wordt na ontbijt en uitchecken gebruikt om richting de ferry te gaan en gezamenlijk de buik van het grote schip in te rijden. Om daarna op 1 van de verdiepingen en dekken Denemarken steeds kleiner te zien worden. Een paar uur en een lunch later mogen we Noorwegen automotive betreden.

Vanaf de eerste meters voelt het echt als een vakantie voor Leontien en mij… Het rode kapje klapt tevreden achter de chromen rolbeugels, en het gaspedaal knipoogt charmant naar het rempedaal om te laten blijken zin te hebben in speelse samenwerking richting het hotel alwaar we deze nacht zullen doorbrengen.

Ik zal heel eigenwijs dit verslag geen uitgebreid melding maken van alle dorpen, meren, bergen, kerkjes , fjorden en vergezichten die we aaneen rijgen in de komende dagen. Reden hiervoor zijn dat de ‘partners in crime’ ze wel kennen, en de nieuwsgierige lezer ze waarschijnlijk niet uit kan spreken of mij zal verdenken van multi-spelfouten in iedere plaatsnaam. (toe maar,;probeer maar deze locatie uit te spreken zonder dronken, dyslectisch of slechtziend over te komen: Bygdœyallè).

Als nieuw lid van de MX-5 club, en vooral vanwege de persoonlijke première bij een buitenlandrit wil ik een wat globaler beeld geven van onze ervaring en bevindingen deze week.

Ten eerste; zou ik het weer doen? Jazeker! Ook de ‘co-pilot seat’ heeft ondertussen een wachtlijst na mijn enthousiaste verhalen over deze uitzonderlijke ervaring. Waarom is het zo goed bevallen? Er zijn meerdere redenen die voor ieder persoon andere prioriteit zal hebben, maar voor mij was vooral de zeer, zeer goed voorbereide route. Ieder dagdeel weer een cadeautje. Nederland is een redelijk mooi land, maar heeft weinig verrassingen in petto voor ons. In Noorwegen waren wij verrukt van de diversiteit van het landschap. De variatie is zo onverwacht groot, zelfs binnen de betrekkelijk korte afstanden (120-160km/dag) die voor ons waren uitgestippeld richting het eindpunt iedere dag. Als wij net waren bekomen van het absorberen van een visueel spektakel, wordt je 6 bochten verder weer esthetisch geprikkeld door een totaal nieuw beeld op natuur, vergezicht, waterpartij of uitdagende kronkelweg. Dit hadden wij nooit zelf uit kunnen stippelen. Wat heerlijk dat er fijne mensen zijn die dit willen delen met ons en een route voor ons plezier en genoegen uitzetten! Ik moet eerlijk zijn.  Er waren momenten dat zowel Leontien als ik emotioneel werden van de combinatie van overweldigende natuur, speelse wegen erdoor en precies de juiste auto om het 3-dimensionaal op je in te laten werken.

Ik heb nog niet zolang deze cabrio erbij, dus voor mij was het een hele nieuwe ervaring om deze ‘rondom-ervaring’  op me in te laten werken. Juist in dit land, waar je met enige regelmaat vlak langs steile rotswanden rijdt, of haarspeldbochten aaneenrijgend een berg op komt. Het klinkt misschien gek; maar ik had nooit verwacht dat topless rijden zo een enorme toegevoegde waarde zou zijn. Dit is echt genieten….

ls ik terugkijk was het weer prima. Alhoewel menig dag wat regen viel, kon er iedere dag ook open gereden worden. Hier heb ik ook de "topdown-norm” geleerd. Deze is: Als je ruitenwisser in standje 1 moet, kan je nog prima –droog- met de kap "down” rijden zolang je snelheid boven de 60km/h is. Standje 2 betekent: kapje even op. Maar aangezien we Japanse ontwerpwondertjes rijden en niet in Engelse probeersels waar een kap op de Franse slag erop gewrongen moet worden, mag het geen probleem heten.

Wat ik ook als erg prettig heb ervaren is dat we voor begin van de vakantie een compleet routeboek ontvangen. Daarin staat niet alleen een minutieus bolletje/pijltje aanwijzingen naar het volgende hotel in de namiddag, maar ook veel toeristische info over lokale bezienswaardigheden, praktische info over tanken, lunchen of een goeie kop koffie…

Ik stoei even met wie ik het compliment ga geven, maar feit is dat noch ik, noch mijn co-pilot Leontien ooit een route met pijltjes en bolletjes gevolgd had, en toch ging alles crescendo. Ik hoop dat Gerrie c.s. en Leontien beide het compliment willen delen. Prima info waar wenselijk en prima toelichtingen waar noodzakelijk, dus ook voor ‘absolute beginners’ probleemloos te doen.

Een ander ‘dingetje’ wat ik van tevoren moeilijk in kon schatten was de volstrekt onnodige  angst in een soort lange optocht met 35 auto’s van A naar B te moeten rijden in een snelheid waar mijn motor en hart niet warm van wordt. Wat heerlijk dat ieder in volledige zelfstandigheid vertrektijd, tussenstops en snelheid kan bepalen. Natuurlijk kom je elkaar op de speelse wegen of bij bezienswaardigheden met regelmaat tegen. Maar ook daar blijkt de saamhorigheid,; het ‘ons-gevoel’ waar menig motorrijder met traantjes in de ogen naar kijkt. Even zwaaien, toeteren of duimpje omhoog en weer verder. Ach wat een heerlijkheid eigenlijk…… Wij willen terug. Wij willen weer. Wij willen verder en wij willen meer landen tussen de wielen door laten glijden.

Wat kan het leven mooi zijn! Dank je Noorwegen! Dank je organisatie!

Dank je Mazda en medereizigers en…. dank je Leontien!

Ik heb op deze reis mijn fototoestel regelmatig gebruikt.. Ik neem aan dat jullie zelf je auto- of privé-belevingen hebben vastgelegd. Vandaar dat ik een deel van mijn foto’s van Noorwegen in ‘all its-beauty’ in dropbox met jullie deel. Klik op de link en laat deze mooie plekken nog een keer rustig op je afkomen. Voor de trotse bezitters van een smart-tv adviseer ik het kijken op een breedbeeld tv.

https://www.dropbox.com/sh/0kvveqxnc5x0xn4/AAAv9gir4Au5Cn_GEuqnznY9a?dl=0

Veel kijk genoegens, en hopelijk tot ziens!

Patrick van den Bol.

Noorwegen MX-5club-rit juni 2016